အတိုးအျဖစ္ မ်က္ရည္စက္ကေလးေတြေပးပါရေစ

၁။ အားလံုးေကာင္းတယ္ဆိုတာကိုယ္ေကာင္းမွျဖစ္တာပါ။ ၂။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို သူမ်ားအားက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ လိုတယ္။ ၃။ က်ဳပ္ေသသြားရင္က်ဳပ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ က်ဳပ္ရဲ႕စာအုပ္ေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကိုေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ၄။ သိထားတဲ့အခါမွာေက်နပ္ေနရင္ သိထားတာနဲ႕ပဲ ကိစၥၿပီးသြားလိမ့္မယ္။ ၅။ နည္းနည္းေလးမွားတာကို ခႊင့္လႊတ္ခဲ့ရင္ မဟာအမွား ႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။ ၆။ ဘာပဲကုန္သြား ကုန္သြား၊ က်ဳပ္ဆီမွာ အၿမဲရွိေနတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ ၇။ ျမင့္ျမတ္ခ်င္ရင္ျမင့္ျမတ္တ့ဲအလုပ္ကိုလုပ္ရပါမယ္။ ၈။ လုပ္မယ္လို႕စိတ္ကူးရဲရင္အဲဒီ့အလုပ္ဟာေအာင္ျမင္ဖို႕ ေသခ်ာသြားၿပီလို႕ က်ဳပ္ယံုၾကည္တယ္။ ၉။ ေမာၿပီဆိုၿပီး သြားမရပ္လိုက္နဲ႕။ ပုိၿပီးေမာသြားလိမ့္မယ္။ ဆက္သာလုပ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ သူ႕ဘာသာသူ အေမာေျပသြားလိမ့္မယ္။ ၁၀။ တန္ဖိုးဆိုတာ သိတဲ့လူအေပၚမွာပဲ တည္တယ္။ မသိတဲ့ လူေတြအတြက္ ဘာမွတန္ဖိုးမရွိဘူး။ ၁၁။ မုန္းတဲ့လူကမခ်စ္တာထက္၊ ခ်စ္တဲ့သူေတြက မမုန္းဖို႕ က်ဳပ္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ၁၂။ အခြင့္အေရးရယ္၊ အခ်ိန္အခါရယ္၊ ပံ့ပိုးမႈရယ္၊ စိတ္ဆႏၵရယ္မပါဘဲ ဘယ္အလုပ္မွ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ၁၃။ ၿပီးၿပီးေရာလုပ္ခဲ့တဲအလုပ္ေတြအားလံုးဟာေနာင္လာေနာက္သားေတြကိုေခ်ာက္တြန္းခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ၁၄။ လုပ္ၿပီဆိုကတည္းက သမုိင္းတင္ခ်င္လို႕ပဲ။ ၁၅။ ျမင့္ျမင့္ပ်ံရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားေမာမွာပဲ။ မ်ားမ်ားေမာမွလည္း ျမန္ျမန္ေရာက္မယ္။ ၁၆။ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚမွာရိုးသားစြာ လိပ္ျပာသန္႕ေနရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မႈစရာမလိုဘူး။ ၁၇။ မေကာင္းဘူးလို႕တစ္သံတည္းမထြက္သေရြ႕ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ေကာင္းေနတယ္လို႕ က်ဳပ္ယူဆထားတယ္။ ၁၈။ လုပ္ခ်င္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ထားမွာပဲ။ ၁၉။ ရန္သူတစ္ေယာက္ထက္၊ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းေနတဲ့မိတ္ေဆြတုေတြကုိ က်ဳပ္ကပုိေၾကာက္တယ္။ ၂၀။ လုပ္ၾကည့္လို႕မွားသြားရင္ ၀မ္းသာေပေတာ့။ ၂၁။ ႏႈိက္သေလာက္ရတာ ပညာပါပဲ။ ၂၂။ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ပီပီျပင္ျပင္ မတီထြင္ႏိုင္ရင္ ရယ္ခ်င္စရာျဖစ္သြားမွာ။ ၂၃။ သူမ်ားလုပ္ျပတာေတြကို အားရစရာမလိုဘူး။ အားက်ဖို႕ပဲလိုတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၂၄။ လုပ္ခဲ့တာေတြအေပၚမွာ ယစ္မူးမေနဘူး။လုပ္ခ်င္တာေတြအေပၚမွာ စိတ္ကူးမယဥ္ဘူး။ လုပ္ေနတာေတြအေပၚမွာဘဲ ေက်နပ္တယ္။ ၂၅။ တစ္ေလာကလံုးမွာ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာဟာ စိတ္ထဲမွာပဲဲရွိတယ္။ ၂၆။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ သူမ်ားသိဖို႕မလိုဘူး။ ကုိယ္သိဖို႕ပဲလုိတယ္။ ၂၇။ မ်က္စိကန္းတာအေရးမႀကီးဘူး၊ စိတ္ဓါတ္မကန္း ဖို႕အေရးႀကီးတယ္။ ၂၈။ လက္ခုပ္တီးတိုင္း ကိုယ့္ကိုအားေပးတယ္မထင္ နဲ႕၊ ကုိယ့္ကိုေတာထုတ္တာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၂၉။ ပညာလိုခ်င္ရင္ မာနထား၊ ပညာေပးခ်င္ရင္ မာနခ်၊ ဒါမွပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ ၃၀။ ၀ိုင္းေျမွာက္တိုင္း ေျမွာက္သြားရင္ ေပါက္သြားမွာ လဲ သတိထားဦး။ ၃၁။ ႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာ အားလံုးေကာင္းေနလို႕ ဆိုၿပီးမထင္နဲ႕။ သူ႕အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ ကုိယ့္အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ စဥ္းစားၾကည့္။ ၃၂။ ကုိက္မယ့္အလုပ္ထက္ ႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ကုိလုပ္ ရတာ က်ဳပ္ပိုေပ်ာ္တယ္။ ၃၃။ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ကိုပဲေျပာ၊ ေျပာသေလာက္မ လုပ္ႏိုင္ရင္ ကြယ္ရာမွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနမယ္။ ၃၄။ လမ္းျမင္တာနဲ႕ ပန္း၀င္ၿပီလို႕မထင္နဲ႕၊ အေ၀းႀကီး လိုေသးတယ္။ဆက္သာေျပး၊ အခ်ိန္တန္ေရာက္ သြားလိမ့္မယ္။ ၃၅။ ေငြတစ္မတ္နဲ႕ ငါးၾကင္းေခါင္းကို လိုခ်င္လို႕မရပါ။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးခဲ့မွ တန္ဖိုးရွိတာေတြ အားလံုး ရမယ္လို႕ က်ဳပ္ခံယူတယ္။ ၃၆။ ထီးလိုေနမလား၊ ဘိနပ္လိုေနမလား၊ လြယ္အိတ္ လိုလိုက္မလား၊ ကုိယ့္အေျခအေနကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၃၇။ လမ္းသစ္ထြင္ရင္ ဆူးနင္းမိမွာဘဲ။ ဆူးေၾကာက္ ၿပီးဒူးေထာက္မိခဲ့ရင္မူးေနာက္ၿပီးလဲသြားလိမ့္မယ္ ၃၈။ စိတ္မကုန္မခ်င္းလုပ္လို႕ ေကာင္းေနတဲ့ အလုပ္ ေတြဟာ စိတ္ကုန္သြားတာနဲ႕ရပ္သြားမွာပဲ။ ၃၉။ အရိုးစူးတယ္ဆိုတာငါးစားလို႕။ အမွားမ်ားတယ္ ဆိုတာအလုပ္လုပ္လို႕။ အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။ မွားစမ္းပါေစ။ ၄၀။ တမာရြက္ခါးတာ၊ သၾကားခ်ိဳတာ၊ ငရုတ္သီး စပ္တာ၊ ေရွာက္သီးခ်ဥ္တာ သူတို႕အလုပ္ သူတို႕လုပ္တာမို႕ က်ဳပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ၄၁။ အခ်ိန္ကိုကိုယ္ကေစာင့္ရတာ၊ အခ်ိန္ကကုိယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေစာင့္ဘူး၊ အဲဒါသိပ္မတရားဘူး။ ၄၂။ ကႀကီးကို ပက္လက္လွန္မၾကည့္နဲ႕၊ ကပက္လက္ ေတာ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ယပလက္ပဲျဖစ္သြားမွာ။ ၄၃။ ပညာေတာ္တယ္ဆိုတာ ပညာရွာေတာ္ေတာ့လို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားဖို႕ သတိေပး ေနတာ။ ၄၄။ စိန္ေခၚတယ္ဆိုတာ အႏိုင္ရေရးအတြက္မဟုတ္ဘူး၊ အရံႈးမေပးဘူးဆိုတာသိဖို႕အတြက္ပဲ။ ၄၅။ စာသာေကာင္းပါေစ၊ ဘာလာေတာင္းစရာရွိပါ့မလဲ၊ အားလံုးျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္။ ၄၆။ က်ဳပ္ေရးတဲ့စာဟာက်ဳပ္ဖတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။အားလံုးဖတ္ဖို႕။ အားလံုးနဲ႕တန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ၄၇။ ညာစရာရွိလုိ႕ျပင္တာကုိ ပညာရွိလို႕ေခၚတယ္တဲ့။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပဲနဲ႕။ ၄၈။ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕အထိပညာရပ္အေပၚမွာရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းဟာေယာက်ာ္းေကာင္းရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ ၄၉။ ပညာရပ္တစ္ခုကိုမမွန္ဘူးဆိုတာ သိေနရဲ႕သားနဲ႕ မွန္ပါတယ္လို႕ လက္ခံေနရတာေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းတာမရွိဘူး။ ၅၀။ ဂုဏ္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတာထက္ ရွိတဲ့ဂုဏ္ကုိ ထိန္းသိမ္းရတာ ပိုခက္တယ္။ ၅၁။ သူမ်ားလုပ္လို႕ျဖစ္တာကို ၀မ္းသာႏိုင္တဲ့လူဟာ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္။ ၅၂။ တန္ဖိုးဆိုတာေပးတဲ့လူအေပၚမူတည္တတ္တယ္။ ၅၃။ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္ပါ။ ဆူးေညွာင့္ ခလုတ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အသီးစားခ်င္ရင္ေတာ့ သစ္ပင္ စုိက္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ စားရမွာေပါ့။ ၅၄။ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုယံုရင္ၾကည္တာပဲ။မယံုရင္မၾကည္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ၅၅။ ေခါင္းမာတာကို အထင္မႀကီးဘူး။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတာကိုပဲ က်ဳပ္ကေလးစားတာ။ ၅၆။ လုပ္ျပႏိုင္တာအားလံုးဟာ သတိၱေတြျဖစ္တယ္။ ၅၇။ စိတ္ကူးေတြဟာပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႕ပထမေျခလွမ္းျဖစ္တယ္။ ၅၈။ ပညာဆိုတာ သိတဲ့သူေတြအတြက္သာ အသံုးက်တာ။ မသိတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး။ ၅၉။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္သိရင္ လူေတာ္ျဖစ္ၿပီ။ ၆၀။ သိေနတဲ့ပညာကို မလိုခ်င္ဘူး၊ ရွိတဲ့ပညာကိုပဲလိုခ်င္တယ္။ ဒါမွအသံုးက်တာ။ ၆၁။ မနာလိုမျဖစ္နဲ႕၊ လုပ္တဲ့လူဟာေနရာရမွာပဲ။ ၆၂။ အသက္ရွင္ၿပီး အသိေသေနတဲ့သူမျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာ က်ဳပ္ရဲ႕အလုပ္ပဲ။ ၆၃။ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ေျပာေနတာထက္၊ လုပ္ၿပီးမေျပာတဲ့သူကို က်ဳပ္ေလးစားတယ္။ ၆၄။ ဆရာမတူတာနဲ႕၊ အေတြးမတူတာနဲ႕၊ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ပညာရွိဟာ ပညာမဲ့တဲ့သူသာျဖစ္တယ္။ ၆၅။ ေနာက္မပင္ပန္းခ်င္ရင္ အခုပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ပါ။ ၆၆။ ပညာမွာအရႈံးမရွိဘူး၊ဆက္မလုပ္ရင္သာကုိယ္ကရႈံးတာ။ ၆၇။ ဦးေႏွာက္က သိလုိ႕မရဘူး၊ ႏွလံုးသားကသိမွ သိတယ္လို႕ေခၚတာ။ ၆၈။ ပညာဆိုတာ အရိပ္လိုပဲ၊ ခင္ဗ်ားသြားရင္ သူကလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရပ္ရင္ သူကရပ္တယ္။ ၆၉။ မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကို အရင္စမလုပ္နဲ႕။ လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကုိပဲစၿပီးလုပ္။မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၇၀။ အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလြယ္မေျပာပါနဲ႕။ ၇၁။ က်ဳပ္ေသသြားခဲ့ရင္ က်ဳပ္၀ိဥာဥ္ေလးဟာ ေဗဒင္ပညာနဲ႕အတူ ခင္ဗ်ားဆီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

0 comments

အတိုးအျဖစ္ မ်က္ရည္စက္ကေလးေတြေပးပါရေစ

Published on Tuesday, November 27, 2012 in အမ်ဳိးသား စာေပဆု

   မနက္(၅)နာရီဘုရားရွိခိုးေနၾကပါ။ အိပ္ယာေဘးမွာထားထားတဲ့တယ္လီဖုန္းက တဂြမ္ဂြမ္နဲ႕ဆက္တိုက္မျပတ္ အသံျမည္ေနတယ္။ နာရီႏိုးစက္ထင္ၿပီးေတာ့ လွမ္းပိတ္လိုက္တာ ခြမ္းခနဲ၊ ၀ုန္းခနဲျပဳတ္က်သံၾကားၿပီးမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းကျမည္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အူရားဖားရား ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ပါတယ္။ဖုန္းထဲမွာအိပ္ခ်င္မူးတူးဆိုေတာ့ ဖုန္းထဲကဘယ္သူမွန္းမသိ၊ ရမ္းသမ္းၿပီး အမိန္႕ရွိပါခင္ဗ်ာလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ဖုန္းထဲကပုဂၢိဳလ္က -
   ]]ဘာမွလ်ာမရွည္နဲ႕၊ က်ဳပ္ကမနက္မိုးလင္းေအာင္ေစာင့္ေနတာ၊ ညတစ္၀က္ေလာက္ထိ အိပ္လို႕ မရဘူး၊ အခုလဲခင္ဗ်ားနဲ႕စကားေျပာၿပီး - က်ဳပ္အိပ္ ေတာ့မွာ ...... }}
ကြၽန္ေတာ္က ]] ေျပာပါခင္ဗ်ာ }} လို႕ ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကို -   ]]ကြၽန္ေတာ္ေျပာမယ့္စကားအတြက္ ဘာေကြၽးမလဲလို႕ }} လို႕ေမးပါတယ္။
   အေရးထဲ မç ၿပီး၊ စားမယ့္လူနဲ႕တူပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ခဏခဏ မç စမယ့္လူေတြေတြ႕ေနက် ဆိုေတာ့ အေလ့အက်င့္ကျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ဖုန္းထဲကလူက -
   ]] မေန႕ညက ေရဒီယိုသတင္းကို နားေထာင္ၿပီးၿပီလား ၊ ဒီေန႕ထြက္လာတဲ့   သတင္းစာေတြေရာၾကည့္ၿပီးၿပီလား ၊ }}
   ဒါနဲ႕ညက မ်ားသြားလို႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာအခုမွ အိပ္ယာထတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာဆိုတာ ထမင္းစားၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးမြန္းတည့္ေလာက္ မွလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘာမွမၾကည္႔ ရေသးပါဘူး။ၾကည္႕ခ်င္တာေတြလဲ အနားမွာမရွိပါဘူး။ }} လို႕ ေျပာေတာ့ တစ္ဖက္က လူက -
   ]] ဆရာဟာေလ --- အက်င့္ကိုမေပ်ာက္ဘူး။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ရီစရာလုပ္ပစ္တာပဲ၊
ဒီလိုဆရာေရ...၊၂၀၀၈ခုႏွစ္အတြက္ အမ်ိဳးသားစာေပဆုေပးတဲ့ အထဲမွာ ဆရာေရးတဲ့ ]]ရာဇ၀င္ထဲမွာပုဏၰား}} စာအုပ္ပါတယ္ဆရာေရ။ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ကို မုန္႕ေကြၽးရမယ္ေနာ္}}
   ကြၽန္ေတာ္ ]]ဟင္း}} ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ဖုန္းဆက္တဲ့လူက ကြၽန္ေတာ္႐ူးေနတာေလးကို ပို႐ူးသလိုလုပ္တာနဲ႕တူပါတယ္။ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရမယ္လဲမထင္ဘူး၊ ရႏိုင္ဘြယ္လဲမရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘာေတြကိုေမွ်ာ္လင့္ရမွာလဲ။ ]ဟင္း} ကနဲသက္ျပင္းခ်လိုက္မိပါတယ္။
   ကြၽန္ေတာ့္သား ကိုသက္ကိုႏိႈးၿပီး၊ ေအာက္မွာ သတင္းစာတစ္ေစာင္ သြားအ၀ယ္ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ျပန္၊ ေနာက္ျပန္ လွန္ၾကည့္ေတာ့၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ]]ရာဇ၀င္ထဲမွာ ပုဏၰား}}
ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဟာ၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသားစာေပဆု၊ သုတပေဒသာ (၀ိဇၨာ)ဆုကို ကြၽန္ေတာ္လက္ခံရယူ မွာပါ၊ ၃၁-၁၂-၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ ေနျပည္ေတာ္သို႕သြားၿပီး ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။
   ေၾသာ္ --------- အိပ္မက္လိုပါပဲ -----------

       Ä   Ä   Ä   Ä   Ä

   ကြၽန္ေတာ္အရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀ကို ေရာက္လာ ပါၿပီ။ ဘာျပဳလို႕လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မယ္လို႕ မထင္ခဲ့တဲ့ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္ ထဲမွာ ရသလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အားလံုးဟာ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳတာေတြ၊ ဆုတံဆိပ္ေပးတာေတြ၊ ဘြဲ႔အပ္ႏွင္းတာေတြအားလံုး ရခဲ့ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဖိုးရဲ႕အေဖ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕(ေဘး)ဟာ၊ ေရႊစလြယ္၊ လယ္၊ ယာ၊ ၿခံ၊ေျမေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရရွိခဲ့ပါတယ္။
အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာ ၁၉၀၆-ခုႏွစ္၊ ဒါဘာပြဲမွာ ေရႊတံဆိပ္နဲ႕ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ေတြကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။
   ကြၽန္ေတာ္အဘိုးဟာ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံလက္ထက္မွာ ေရႊနာရီႏွင့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ ရခဲ့ပါတယ္။
   ကြၽန္ေတာ္အေဖဟာ၁၉၅၄-ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္၏ေရႊတံဆိပ္ႏွင့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။
   အေနအထားအရ- ကြၽန္ေတာ္ ဘာဆုမွမရခဲ့ပါဘူး။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္တို႕၏ အေၾကာင္းကိုေျပာရင္းဆိုရင္း ဂုဏ္ယူရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခုလို ႏိုင္ငံေတာ္က အမ်ိဳးသားစာေပဆု ေပးတဲ့အတြက္၊ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ၿပီး ၀မ္းသာမ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ က်ခဲ့ပါတယ္။ဆုရျခင္းထက္ အပင္ပန္းခံေရးထားတဲ့စာအုပ္ကို တန္ဘိုးထားၿပီး အသိမွတ္ျပဳခံရလို႕ပါပဲ။
   ဟုတ္တယ္ေလ -----။
   ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီစာအုပ္ကို စဥ္းစားတုန္းကေရာ၊ ေရးေနခ်ိန္မွာေရာ၊ ေရးၿပီးခ်ိန္မွာေရာ၊ဒီစာအုပ္ကိုမထြက္ခင္အထိ ဘယ္လိုဒုကၡနဲ႕ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တယ္၊ဘယ္လိုအေနအထားေတြက ဘယ္လို
ေရာက္ရက္ခတ္သြားတယ္။ ဘာေတြရယူခဲ့တယ္၊
ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မွတပါး ဘယ္သူပိုသိပါ့မလဲ၊ နာမည္မွည့္တာကအစ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေျပာခံရ၊ ေနာက္ဆံုးျမန္မာစာမတတ္ပါဘူးလို႕ ေျပာတဲ့အထိ အထင္ေသးခံခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ - ေလ့လာတာက ၃ -ႏွစ္၊ ေရးတာက တစ္ႏွစ္ခြဲ၊ အၿပီးအစီး ငါးႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့တာကို - သူကပဲေရးေပး သလိုလို၊ ငါကပဲ ေျပာျပရသလိုလို ၾကားကအေခ်ာင္ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႕ ဖန္တီးေနၾကသူေတြကလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ထပ္ၿပီး -၁၉၉၅ခုႏွစ္မွာ ဒီစာအုပ္ကို ေရးလို႕လံုး၀ၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိလို႕၊ အခြင့္အေရး မရလို႕၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေနထားေတြေၾကာင့္ စာအုပ္ကို မထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စာမူၿပိဳင္လို႕ရတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ တစ္ခုမွာ ၀င္ၿပိဳင္ၾကည့္ပါတယ္။ မရခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းက စာမ်က္ႏွာမ်ားလို႕ လို႕ ေျပာပါတယ္။ ထားပါေတာ့၊ ထားပါေတာ့။ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံက ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေဒါတ္တာဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္တိုးက၊ရာဇ၀င္ထဲမွာပုဏၰားစာအုပ္ကို ရေအာင္ထုတ္ေ၀ပါလို႕ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အႀကံေပးပါတယ္။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး ကအစ ကူညီ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္သဒၶါေပါက္ၿပီး တစ္အုပ္ကိုငါးေထာင္က်တဲ့စာအုပ္ႀကီးကို စိတ္ပါသူ ၀ါသနာပါသူ ဖတ္ခ်င္သူအားလံုးကို အခမဲ့ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက လူတိုင္းသိပါတယ္။ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ဆံုး႐ံႈးေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းႏိုင္ျခင္းအတြက္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူ မဆံုးပါ။
   အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏိုင္ငံေတာ္က အခုလိုအမ်ိဳးသားစာေပဆု ခ်ီးျမႇင့္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မေပ်ာ္ဘဲေနပါ့မလဲ။ အခုဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္လဲဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္အသိမွတ္ျပဳ စာေပပညာရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခံရတာပဲမဟုတ္လား ။

   Ä   Ä   Ä   Ä   Ä

   ကြၽန္ေတာ္ စာေပဆုရတဲ့သတင္းေလးဖတ္ၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုခင္ေမာင္ႀကီး၊ (ေတးဂီတအကယ္ဒမီ ဆုအႀကိမ္ႀကိမ္ရဂီတမွဴးႀကီး )ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဂတိအတိုင္း ေကြၽးေမြးေပးပါ့မယ္လို႕<ကားလိုက္ပါတယ္။
   တစ္ပတ္ၾကာတဲ့အခါမွာ – ေနျပည္ေတာ္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွာကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုအမ်ိဳးသား စာေပဆု အပ္ႏွင္းမွာျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ မႏၱေလးသြားၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ္အေမနဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြကို သြားေျပာျပေတာ့ သူတို႕လည္းအားလံုး၀မ္းသာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ညီတစ္ေယာက္ကလဲ ေနျပည္ေတာ္အသြားအျပန္ ကားတာ၀န္ခံေပးပါရေစလို႕ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနျပည္ေတာ္က တည္းခိုခန္းေဟာ္တယ္မွာ လိုအပ္သေလာက္ ငွားေပးပါရေစလို႔ေျပာပါတယ္။ အားလံုး ေရကန္အသင့္ၾကာအသင့္ျဖစ္သြားပါတယ္။
   ကြၽန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးအပါအ၀င္ ကြၽန္ေတာ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုေခၚၿပီး ေနျပည္ေတာ္ကို သြားခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕က ဟိုတယ္တည္းဖို႕လည္း ေျပာထားၿပီး သား၊ ဒါေပမယ့္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုး ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာ လိုေလေသးမရွိ ႏိုင္ငံေတာ္က စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္က တာ၀န္ေက်တာကိုၾကည့္ၿပီး အားနာေနရပါတယ္။
   ေနျပည္ေတာ္ရွိ ေလွ်ာက္လည္သင့္တဲ့ေနရာအႏွံ႕ကိုလည္း လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။
   (၃၀-၁၂-၂၀၀၉)မွာ ဆုယူၿပီး၊ ညေနပိုင္းကို ဟိုတယ္မွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားနဲ႕ တည္ခင္းေကြၽးေမြးခဲ့ပါတယ္။
   ေနာက္ဆံုးမွာကြၽန္ေတာ့္ကို ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္သို႕ အိမ္အေရာက္ျပန္ႏိုင္ဖို႕ ကားစင္းလံုးငွားေပးခဲ့တာ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး။ မိတ္ေဆြ သဂၤဟေကာင္းဆိုတာ အေရးမွာအေၾကာင္းတရားရွိၿပီး အက်ိဳးျဖစ္ေပၚေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။
   အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရေရးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္စာကို ဖတ္ေပးၾကတဲ့ လူႀကီးမင္းအားလံုး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ လိုအင္ဆႏၵျပည့္စံုၾကပါေစ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

   Ä   Ä   Ä   Ä   Ä

   ေနျပည္ေတာ္မွျပန္လာၿပီး သႏၱိသုခ မဂၤလာခန္းမမွာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ခင္မင္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကေန ကြၽန္ေတာ့္ကို မေမ့မေလ်ာ့ ခင္မင္လွ်က္ရွိတဲ့မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ဧည့္ခံေကြၽးေမြးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္။ အရမ္းၾကည္ႏူး ပါတယ္။ အရမ္းေက်နပ္ပါတယ္။

           က်က္သေရမဂၤလာအျဖာျဖာနဲ႕           ျပည့္စံုပါေစ .....။