၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏု ႏွင့္ ေဗဒင္ပညာ

၁။ အားလံုးေကာင္းတယ္ဆိုတာကိုယ္ေကာင္းမွျဖစ္တာပါ။ ၂။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို သူမ်ားအားက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ လိုတယ္။ ၃။ က်ဳပ္ေသသြားရင္က်ဳပ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ က်ဳပ္ရဲ႕စာအုပ္ေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကိုေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ၄။ သိထားတဲ့အခါမွာေက်နပ္ေနရင္ သိထားတာနဲ႕ပဲ ကိစၥၿပီးသြားလိမ့္မယ္။ ၅။ နည္းနည္းေလးမွားတာကို ခႊင့္လႊတ္ခဲ့ရင္ မဟာအမွား ႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။ ၆။ ဘာပဲကုန္သြား ကုန္သြား၊ က်ဳပ္ဆီမွာ အၿမဲရွိေနတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ ၇။ ျမင့္ျမတ္ခ်င္ရင္ျမင့္ျမတ္တ့ဲအလုပ္ကိုလုပ္ရပါမယ္။ ၈။ လုပ္မယ္လို႕စိတ္ကူးရဲရင္အဲဒီ့အလုပ္ဟာေအာင္ျမင္ဖို႕ ေသခ်ာသြားၿပီလို႕ က်ဳပ္ယံုၾကည္တယ္။ ၉။ ေမာၿပီဆိုၿပီး သြားမရပ္လိုက္နဲ႕။ ပုိၿပီးေမာသြားလိမ့္မယ္။ ဆက္သာလုပ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ သူ႕ဘာသာသူ အေမာေျပသြားလိမ့္မယ္။ ၁၀။ တန္ဖိုးဆိုတာ သိတဲ့လူအေပၚမွာပဲ တည္တယ္။ မသိတဲ့ လူေတြအတြက္ ဘာမွတန္ဖိုးမရွိဘူး။ ၁၁။ မုန္းတဲ့လူကမခ်စ္တာထက္၊ ခ်စ္တဲ့သူေတြက မမုန္းဖို႕ က်ဳပ္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ၁၂။ အခြင့္အေရးရယ္၊ အခ်ိန္အခါရယ္၊ ပံ့ပိုးမႈရယ္၊ စိတ္ဆႏၵရယ္မပါဘဲ ဘယ္အလုပ္မွ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ၁၃။ ၿပီးၿပီးေရာလုပ္ခဲ့တဲအလုပ္ေတြအားလံုးဟာေနာင္လာေနာက္သားေတြကိုေခ်ာက္တြန္းခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ၁၄။ လုပ္ၿပီဆိုကတည္းက သမုိင္းတင္ခ်င္လို႕ပဲ။ ၁၅။ ျမင့္ျမင့္ပ်ံရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားေမာမွာပဲ။ မ်ားမ်ားေမာမွလည္း ျမန္ျမန္ေရာက္မယ္။ ၁၆။ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚမွာရိုးသားစြာ လိပ္ျပာသန္႕ေနရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မႈစရာမလိုဘူး။ ၁၇။ မေကာင္းဘူးလို႕တစ္သံတည္းမထြက္သေရြ႕ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ေကာင္းေနတယ္လို႕ က်ဳပ္ယူဆထားတယ္။ ၁၈။ လုပ္ခ်င္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ထားမွာပဲ။ ၁၉။ ရန္သူတစ္ေယာက္ထက္၊ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းေနတဲ့မိတ္ေဆြတုေတြကုိ က်ဳပ္ကပုိေၾကာက္တယ္။ ၂၀။ လုပ္ၾကည့္လို႕မွားသြားရင္ ၀မ္းသာေပေတာ့။ ၂၁။ ႏႈိက္သေလာက္ရတာ ပညာပါပဲ။ ၂၂။ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ပီပီျပင္ျပင္ မတီထြင္ႏိုင္ရင္ ရယ္ခ်င္စရာျဖစ္သြားမွာ။ ၂၃။ သူမ်ားလုပ္ျပတာေတြကို အားရစရာမလိုဘူး။ အားက်ဖို႕ပဲလိုတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၂၄။ လုပ္ခဲ့တာေတြအေပၚမွာ ယစ္မူးမေနဘူး။လုပ္ခ်င္တာေတြအေပၚမွာ စိတ္ကူးမယဥ္ဘူး။ လုပ္ေနတာေတြအေပၚမွာဘဲ ေက်နပ္တယ္။ ၂၅။ တစ္ေလာကလံုးမွာ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာဟာ စိတ္ထဲမွာပဲဲရွိတယ္။ ၂၆။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ သူမ်ားသိဖို႕မလိုဘူး။ ကုိယ္သိဖို႕ပဲလုိတယ္။ ၂၇။ မ်က္စိကန္းတာအေရးမႀကီးဘူး၊ စိတ္ဓါတ္မကန္း ဖို႕အေရးႀကီးတယ္။ ၂၈။ လက္ခုပ္တီးတိုင္း ကိုယ့္ကိုအားေပးတယ္မထင္ နဲ႕၊ ကုိယ့္ကိုေတာထုတ္တာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၂၉။ ပညာလိုခ်င္ရင္ မာနထား၊ ပညာေပးခ်င္ရင္ မာနခ်၊ ဒါမွပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ ၃၀။ ၀ိုင္းေျမွာက္တိုင္း ေျမွာက္သြားရင္ ေပါက္သြားမွာ လဲ သတိထားဦး။ ၃၁။ ႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာ အားလံုးေကာင္းေနလို႕ ဆိုၿပီးမထင္နဲ႕။ သူ႕အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ ကုိယ့္အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ စဥ္းစားၾကည့္။ ၃၂။ ကုိက္မယ့္အလုပ္ထက္ ႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ကုိလုပ္ ရတာ က်ဳပ္ပိုေပ်ာ္တယ္။ ၃၃။ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ကိုပဲေျပာ၊ ေျပာသေလာက္မ လုပ္ႏိုင္ရင္ ကြယ္ရာမွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနမယ္။ ၃၄။ လမ္းျမင္တာနဲ႕ ပန္း၀င္ၿပီလို႕မထင္နဲ႕၊ အေ၀းႀကီး လိုေသးတယ္။ဆက္သာေျပး၊ အခ်ိန္တန္ေရာက္ သြားလိမ့္မယ္။ ၃၅။ ေငြတစ္မတ္နဲ႕ ငါးၾကင္းေခါင္းကို လိုခ်င္လို႕မရပါ။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးခဲ့မွ တန္ဖိုးရွိတာေတြ အားလံုး ရမယ္လို႕ က်ဳပ္ခံယူတယ္။ ၃၆။ ထီးလိုေနမလား၊ ဘိနပ္လိုေနမလား၊ လြယ္အိတ္ လိုလိုက္မလား၊ ကုိယ့္အေျခအေနကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၃၇။ လမ္းသစ္ထြင္ရင္ ဆူးနင္းမိမွာဘဲ။ ဆူးေၾကာက္ ၿပီးဒူးေထာက္မိခဲ့ရင္မူးေနာက္ၿပီးလဲသြားလိမ့္မယ္ ၃၈။ စိတ္မကုန္မခ်င္းလုပ္လို႕ ေကာင္းေနတဲ့ အလုပ္ ေတြဟာ စိတ္ကုန္သြားတာနဲ႕ရပ္သြားမွာပဲ။ ၃၉။ အရိုးစူးတယ္ဆိုတာငါးစားလို႕။ အမွားမ်ားတယ္ ဆိုတာအလုပ္လုပ္လို႕။ အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။ မွားစမ္းပါေစ။ ၄၀။ တမာရြက္ခါးတာ၊ သၾကားခ်ိဳတာ၊ ငရုတ္သီး စပ္တာ၊ ေရွာက္သီးခ်ဥ္တာ သူတို႕အလုပ္ သူတို႕လုပ္တာမို႕ က်ဳပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ၄၁။ အခ်ိန္ကိုကိုယ္ကေစာင့္ရတာ၊ အခ်ိန္ကကုိယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေစာင့္ဘူး၊ အဲဒါသိပ္မတရားဘူး။ ၄၂။ ကႀကီးကို ပက္လက္လွန္မၾကည့္နဲ႕၊ ကပက္လက္ ေတာ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ယပလက္ပဲျဖစ္သြားမွာ။ ၄၃။ ပညာေတာ္တယ္ဆိုတာ ပညာရွာေတာ္ေတာ့လို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားဖို႕ သတိေပး ေနတာ။ ၄၄။ စိန္ေခၚတယ္ဆိုတာ အႏိုင္ရေရးအတြက္မဟုတ္ဘူး၊ အရံႈးမေပးဘူးဆိုတာသိဖို႕အတြက္ပဲ။ ၄၅။ စာသာေကာင္းပါေစ၊ ဘာလာေတာင္းစရာရွိပါ့မလဲ၊ အားလံုးျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္။ ၄၆။ က်ဳပ္ေရးတဲ့စာဟာက်ဳပ္ဖတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။အားလံုးဖတ္ဖို႕။ အားလံုးနဲ႕တန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ၄၇။ ညာစရာရွိလုိ႕ျပင္တာကုိ ပညာရွိလို႕ေခၚတယ္တဲ့။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပဲနဲ႕။ ၄၈။ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕အထိပညာရပ္အေပၚမွာရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းဟာေယာက်ာ္းေကာင္းရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ ၄၉။ ပညာရပ္တစ္ခုကိုမမွန္ဘူးဆိုတာ သိေနရဲ႕သားနဲ႕ မွန္ပါတယ္လို႕ လက္ခံေနရတာေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းတာမရွိဘူး။ ၅၀။ ဂုဏ္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတာထက္ ရွိတဲ့ဂုဏ္ကုိ ထိန္းသိမ္းရတာ ပိုခက္တယ္။ ၅၁။ သူမ်ားလုပ္လို႕ျဖစ္တာကို ၀မ္းသာႏိုင္တဲ့လူဟာ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္။ ၅၂။ တန္ဖိုးဆိုတာေပးတဲ့လူအေပၚမူတည္တတ္တယ္။ ၅၃။ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္ပါ။ ဆူးေညွာင့္ ခလုတ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အသီးစားခ်င္ရင္ေတာ့ သစ္ပင္ စုိက္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ စားရမွာေပါ့။ ၅၄။ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုယံုရင္ၾကည္တာပဲ။မယံုရင္မၾကည္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ၅၅။ ေခါင္းမာတာကို အထင္မႀကီးဘူး။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတာကိုပဲ က်ဳပ္ကေလးစားတာ။ ၅၆။ လုပ္ျပႏိုင္တာအားလံုးဟာ သတိၱေတြျဖစ္တယ္။ ၅၇။ စိတ္ကူးေတြဟာပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႕ပထမေျခလွမ္းျဖစ္တယ္။ ၅၈။ ပညာဆိုတာ သိတဲ့သူေတြအတြက္သာ အသံုးက်တာ။ မသိတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး။ ၅၉။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္သိရင္ လူေတာ္ျဖစ္ၿပီ။ ၆၀။ သိေနတဲ့ပညာကို မလိုခ်င္ဘူး၊ ရွိတဲ့ပညာကိုပဲလိုခ်င္တယ္။ ဒါမွအသံုးက်တာ။ ၆၁။ မနာလိုမျဖစ္နဲ႕၊ လုပ္တဲ့လူဟာေနရာရမွာပဲ။ ၆၂။ အသက္ရွင္ၿပီး အသိေသေနတဲ့သူမျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာ က်ဳပ္ရဲ႕အလုပ္ပဲ။ ၆၃။ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ေျပာေနတာထက္၊ လုပ္ၿပီးမေျပာတဲ့သူကို က်ဳပ္ေလးစားတယ္။ ၆၄။ ဆရာမတူတာနဲ႕၊ အေတြးမတူတာနဲ႕၊ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ပညာရွိဟာ ပညာမဲ့တဲ့သူသာျဖစ္တယ္။ ၆၅။ ေနာက္မပင္ပန္းခ်င္ရင္ အခုပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ပါ။ ၆၆။ ပညာမွာအရႈံးမရွိဘူး၊ဆက္မလုပ္ရင္သာကုိယ္ကရႈံးတာ။ ၆၇။ ဦးေႏွာက္က သိလုိ႕မရဘူး၊ ႏွလံုးသားကသိမွ သိတယ္လို႕ေခၚတာ။ ၆၈။ ပညာဆိုတာ အရိပ္လိုပဲ၊ ခင္ဗ်ားသြားရင္ သူကလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရပ္ရင္ သူကရပ္တယ္။ ၆၉။ မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကို အရင္စမလုပ္နဲ႕။ လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကုိပဲစၿပီးလုပ္။မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၇၀။ အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလြယ္မေျပာပါနဲ႕။ ၇၁။ က်ဳပ္ေသသြားခဲ့ရင္ က်ဳပ္၀ိဥာဥ္ေလးဟာ ေဗဒင္ပညာနဲ႕အတူ ခင္ဗ်ားဆီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

0 comments

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏု ႏွင့္ ေဗဒင္ပညာ

Published on Tuesday, November 27, 2012 in ေဗဒင္ ေဆာင္းပါးမ်ား

(က)
    ဘုရားကိုးဆူအဓိဌာန္စိပ္ပုတီးစိပ္ဟာေနာက္ဆံုးစိတ္ပုတီးကို ကမၻာေအးဘုရားမွာ စိပ္ဖို႕ရည္ရြယ္
ၿပီး၊ ကမၻာေအးဘုရားကို သြားၿပီး ပုတီးစိပ္ခဲ့ပါတယ္။ (၉)ရက္အဓိဌာန္ျဖစ္လို႕ (၉)ရက္ဆက္တိုက္ လာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိဌာန္ၿပီးတာနဲ႕ ညေန(၅)နာရီေက်ာ္ ေက်ာ္မွာ ဘုရားမွဆင္းၿပီးေစာင္းတန္းအတိုင္းလမ္း ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ေစာင္းတန္းအလယ္ေလာက္မွာ ေခါင္းေပါင္းထားတဲ့ အသက္(၇၀)နီးပါးရွိ ခပ္၀၀ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕မိပါတယ္။ အဘိုးႀကီး ဟာ သူ႕ဘာသာသူ စိတ္ပုတီးကေလး ကိုင္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ သူ႕ေနာက္ က လူသံုးေယာက္အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္လာၾကေပမယ့္ အဘိုးႀကီးအတြက္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက၊ ေလွ်ာက္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
    ကြၽန္ေတာ္က အဘိုးႀကီးကို ဘယ္နားမွာ၊ ဘယ္ေနရာမွာျမင္ခဲ့မွန္း ဘယ္လိုမွ သတိမရပါ။ ဦးေဏွာက္ကို အလုပ္ေပးေလ ေခါင္း႐ႈပ္ေလျဖစ္ၿပီး၊ ဘာမွစဥ္းစားလို႕ မရေတာ့ပါ။ အဘိုးႀကီးေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့လူေတြ ကေတာ့ အဘိုးႀကီးကိုျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးသြားၾကပါတယ္။ အဘိုးႀကီးကလည္း ျပန္ၿပီး ညာလက္ကေလးျပကာ ႏွဳတ္ဆက္သြား ပါတယ္။
    စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့အဘိုးႀကီးကို စေတြ႕ ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္စိတ္၀င္စားၿပီးေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးနဲ႕ အာ႐ံုမတြဲမိတဲ့အတြက္ ပံုမွန္ေလာက္ပဲ စိတ္ကထားမိပါတယ္။ သူ....ဘယ္သူပါလဲ သူ ..... ဘာလုပ္ပါသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ .... လူေတြက သူ႕ကိုတ႐ိုတေသ လက္အုပ္ခ်ီရပါသလဲ ဆိုတာ သူနဲ႕သူ႕ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြပဲသိၾကပါ လိမ့္မယ္။        အခုေတာ့ျဖင့္ဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္ၾကပါစို႕။
(ခ)
   အဓိဌာန္(၆)ရက္ျပည့္တဲ့ေန႕မွာ(၅)ႀကိမ္ေျမာက္ျမင္ခဲ့တဲ့   အဘိုးႀကီးအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္သိရပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္လိုက္ပါၿပီး ပုတီးစိပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဒီေခါင္းေပါင္းနဲ႕အဘိုးႀကီးကို သိေနသူျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီအဘိုးႀကီးဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္တဲ့အျပင္အစဥ္အလာေကာင္းစြာနဲ႕တစ္ခ်ိန္တုန္းက တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ႏိုင္င့ေတာ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သခင္ႏု(ေခၚ)ဦးႏုျဖစ္ပါတယ္။
   ကြၽန္ေတာ္ဦးႏုကို ျမင္လဲမျမင္ဘူးပါ။ စာအုပ္ ေတြထဲမွာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ၊ ျမင္ဘူးတာပဲရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ရတာပါ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ အျပာင္းအလဲျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ (၁၀)ႏွစ္သားပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ကေလး တစ္ေယာက္အေတြးကလြဲလို႕ ဘာမွပိုမသိပါ။
   ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖတို႕ေခတ္နဲ႕ေခတ္ၿပိဳင္ျဖစ္ၿပီးအၿမဲတမ္းသူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာေလ့ရွိတာ ကြၽန္ေတာ္
ၾကားခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုမွ လူခ်င္းျမင္ဘူးတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေျပာေတာ့ သူကႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ သိဘူးတဲ့အေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖထက္ ကြၽန္ေတာ့္ အဘိုးကို ေလးစားတဲ့အေၾကာင္းေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ရီစရာေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူ - ကြၽန္ေတာ့္ကိုမၾကားဘူးပါ။ သိလဲမသိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တျခားေဗဒင္ဆရာေတြလို သူ႕ကိုေဗဒင္ေဟာခ်င္လို႕၊ သူ႕ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို အေၾကာင္းခံၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ ခ်င္လို႕ထင္မွာစိုးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ေဗဒင္အေၾကာင္းကို သူ႕ေရွ႕မွာတစ္လံုးမွမေျပာ ခဲ့ေသာ္လည္း သူကေဗဒင္ ဆရာေတြအေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္သိေနတာေတြ႕ရ ပါတယ္။ ေဗဒင္ပညာကိုလည္း ပညာရပ္တစ္ခု အေနနဲ႕ေလးစားၿပီး သိပ္စိတ္၀င္စားပံု မရပါဘူး။ အသက္ေၾကာင့္လဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ျခား အေၾကာင္းေတ့ာ ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။
   ကြၽန္ေတာ္က အဘိုးႀကီးကို (၁၅)မိနစ္ေလာက္စကားေျပာခ်င္တယ္လို႕ ေမတၱာရပ္ခံေတာ့၊ သူကေကာင္းၿပီဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိဋကတ္ေတာ္ ဘာသာျပန္ဌာနသို႕ ေခၚသြားပါတယ္။ သူက႐ံုးခန္းကိုေခၚသြားၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေရာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေလးေလးစားစားေနရာေပးပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က-]]အဘကို ေဗဒင္လကၡဏာေဟာဖို႕မဟုတ္ေသာ္လည္း အဘရဲ႕ေမြးေန႕သကၠရာဇ္နဲ႕ လကၡဏာပံုကို ရယူခ်င္ပါတယ္}}လို႕ ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၿပံဳးၿပီးေတာ့ ၾကည့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းသာေတာင္းရတာ၊ အဘကေပးမယ္မထင္ပါ။ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္က ပမႊား ေဗဒင္ဆရာေသးေသးေလးကုိ ဘယ္အရာသြင္းပါ့မလဲ။ သူၿပံဳးတာကိုျမင္တဲ့အခါမွာကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုေၾကာက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုမ်ား ဆြဲထိုးမလားမသိပါဘူး။
   ]] မနက္ဖန္ မင္းအဓိဌာန္(၉)ရက္ျပည့္တဲ့ေန႕၊ ငါ့ဆီကိုလာခဲ့၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာမွာ မင္းနဲ႕စကားေျပာမယ္}} လို႕ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲကသြားၿပီဟလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ သူငွါးလိုက္တဲ့စာအုပ္ကိုလဲဖတ္ၾကည့္ပါလို႕ေျပာပါတယ္။
(ဂ)
   အဘဟာသူေရးတဲ့စာအုပ္ကေလးကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးလိုက္ေတာ့ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ေဗဒင္ပညာနဲ႕ နတ္အေပၚထားတဲ့ အဘရဲ႕သေဘာထားကို ကြၽန္ေတာ္ သိခြင့္ရပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ -
   ဦးႏုရဲ႕အတၳဳပၸတၱိကိုေရးရင္ေဗဒင္နဲ႕နတ္အေပၚ ဦးႏုဟာဘယ္လို သေဘာထားတယ္ဆိုတာကို နဲနဲ ေလာက္ေဖာ္ျပသင့္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဗမာေတြဟာ လူမ်ိဳးနဲ႕ခ်ီၿပီး ေဗဒင္ကိုယံုၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဗမာ တစ္ေယာက္မွာ သားသမီးရရင္ ေဗဒင္ဆရာဆီသြား၊ ကေလးေမြးတဲ့အခ်ိန္၊ ေန႕လခုႏွစ္သကၠရာဇ္ကို ေပးၿပီး
ဇာတာဖဲြ႕ၾကတယ္။ အိမ္ေဆာက္ခ်င္ရင္ ေန႕ေကာင္း ရက္သားေရြးဖို႕အတြက္ ေဗဒင္ေမးရတယ္။ အလုပ္ တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ရင္လည္အဲဒီအလုပ္ဟာေကာင္းရဲ႕လား၊ မေကာင္းဘူးလား၊ အကယ္၍ေကာင္းတယ္ဆိုျပန္ရင္ လဲဘယ္ေနကဘယ္အခ်ိန္မွာ လုပ္ရမယ္ဆိုတာသိဖို႕ အတြက္ ေဗဒင္ေမးရတယ္။ ခရီးသြားခါနီး အဲဒီခရီး သြားမယ့္ရက္ဟာ ေကာင္းမေကာင္း၊ သင့္မသင့္၊ သင့္ရင္လဲဘယ္ေန႕မွာ ခရီးသြားရမယ္ဆိုတာ သိရ ေအာင္ေဗဒင္ေမးရတယ္။ သားသမီးကို အိမ္ေထာင္ခ် ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီမိန္းကေလးနဲ႕ေယာက်ၤားေလးဟာ ေန႕ခ်င္းတည့္ရဲ႕လား၊ နကၡတ္ခ်င္း တည့္ရဲ႕လား၊ တည့္တယ္ဆိုျပန္ရင္လည္း ဘယ္ေန႕၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွာ လက္ထပ္ရမယ္ဆိုတာေတြကို သိဖို႕အတြက္ေဗဒင္ေမးရတယ္။ ေနထိုင္မေကာင္းရင္ ေဆးဆရာနဲ႕ေဆးကုသတဲ့အျပင္ ယၾတာေခ်ဖို႕အတြက္ေမးရတယ္။ လင္မယားတက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ရင္လဲ ယၾတာေခ်ဖို႕ အတြက္ေဗဒင္ေမးရတယ္။ ေသတဲ့အခါ ဘယ္ေန႕ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မသာခ်ရမလဲဆိုတာတစ္ခုေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ တျခားကိစၥေတြအားလံုးလိုလိုမွာ ေဗဒင္ေမးရတာခ်ည္းပဲ ေသရင္ အေလာင္းကိုထားတဲ့ရက္ေတြဟာ မ၊ ျဖစ္ရမယ္။ စံု၊ မျဖစ္ရဘူး။ အေလာင္းကို (၁)ရက္(၃)ရက္(၅)ရက္(၇)ရက္အထိ ထားနိုင္ပါတယ္။(၂)ရက္(၄)ရက္(၆)ရက္ မထားရဘူး။ ဒီအစဥ္အလာဟာ ဗမာေတြမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာရွိေနတယ္။ ဒါသာမရွိဘူးဆိုရင္ အေလာင္းကို ဘယ္ႏွစ္ရက္ထားရမလဲဆိုတာေတာင္ ေဗဒင္ေမးၾကဦးမလားမသိဘူး။
   ေမာင္ႏုဟာ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗမာဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ႕မတူဘဲ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း၊ ၀ကြက္က်န္ေနလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ။သူ႕လည္း ေဗဒင္ကိုယံုတာေပါ့။ သူဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္တုန္းကဆိုရင္သူ႕မွာအဂၤလိပ္ျမန္မာဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ရွိတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာဘယ္ေန႕ ဟာရက္ရာဇာ၊ ဘယ္ေန႕ဟာျပႆဒါး၊ ဘယ္ေန႕ ဟာ၀ါရမိတၱဳေတြကို ေဖာ္ျပထားတယ္။ ရက္ရာဇာဟာရက္ေကာင္း၊ ျပႆဒါးနဲ႕၀ါရမိတၱဳဆိုတာက ရက္ဆိုးေတြ။ ေမာင္ႏုဟာ သူ႕ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကို ေန႕တိုင္းလွန္ၾကည့္ရတယ္။ ျပႆဒါးနဲ႕၀ါရမိတၱဳရက္ေတြမွာဆိုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ရန္ျဖစ္မွာစိုးလို႕အထူးသတိထားေနရတယ္။
   ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း၊ ေမြးေန႕ေသာၾကာ တနင္းလာမွာ ဆံပင္မၫႇပ္ရဘူးလို႕ သူငယ္ငယ္ တုန္းကၾကားဖူးေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီေန႕ေတြမွာ ဆံပင္ၫႇပ္တာကို ေမာင္ႏု အထူးေရွာင္တယ္။ တစ္ခါတေလေမ့ၿပီး အဲဒီေန႕ေတြမွာ ဆံပင္ၫႇပ္မိရင္ ဖ်ားတဲ့အခါဖ်ားတယ္။ မဖ်ားရင္လဲ တစ္ေန႕လံုး စိတ္ညစ္သလိုလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
   သူနဲ႕ေက်ာင္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္နဲ႕ ဆူးေလေစတီ ေတာ္ကို အဖူးေမွ်ာ္သြားၾကတယ္။ ဖူးၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီေစတီေတြမွာရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာေတြဆီ၀င္ၿပီး ေဗဒင္ေမးၾကတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ႏုအႀကိဳက္ဆံုး ေဗဒင္ဆရာကေတာ့ တျခားလူမဟုတ္ဘူး။ လွည္းတန္းကအဂၤ၀ိဇၨာျဖစ္တယ္။ သူ႕နာမည္ကို ဦးႏုေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဦးထြန္းျမတ္ ထင္တယ္လို႕ေျပာျပဖူးတယ္။ သူ႕ဆီမွာေဗဒင္ေမးရင္ တစ္က်ပ္နဲ႕တစ္ပဲကိုေပးရတယ္။တစ္က်ပ္ကိုသူယူတယ္
တစ္ပဲကိုစုထားၿပီး မ်ားလာတဲ့အခါ ႏြားသတ္႐ံုမွာႏြား၀ယ္ၿပီး ႏြားကိုေဘးမဲ့ေပးတယ္။ ေမာင္ႏုတို႕သူ႕ဆီသြားတဲ့အခါ တစ္က်ပ္နဲ႕တစ္ပဲေပးၿပီးတာနဲ႕တၿပိဳင္နက္ တျခားေဗဒင္ဆရာေတြလို အခ်ိန္တို႕၊ ေမြးေန႕တို႕၊ ေမြးလတို႕ကိုေမးမေနဘူး။ သူ႕ေရွ႕မွာခ် ထားတဲ့နာရီကိုၾကည့္ၿပီး၊ ]]မင္းဒီကိုအလာ၊ လမ္းမွာနာမည္မွာ စိန္ပါတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ရက္ေလာက္တုန္းက ဘဲဥစားလို႕မင္း ဗိုက္နာခဲ့ရတယ္။ေနာက္ဆိုတနဂၤေႏြေန႕မွာ ဘဲဥမစားပါနဲ႕။ ေပ်ာက္သြားတဲ့မင္းရဲ႕ လက္စြပ္ကို နာမည္မွာ ]]အုန္း}} (သို႕)]]ေအာင္}}ပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္ခိုးထားတယ္။ ၾကာသပေတးေန႕နံနက္(၉)နာရီအခ်ိန္ ထန္းတပင္ေအာက္မွာ ထိုင္၊ အေရွ႕စူးစူးကိုၾကည့္ၿပီး၊ ထန္းလွ်က္(၃)ခဲစားလိုက္ပါ။ ျပန္ရလိမ့္မယ္။ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ရင္ေထာပတ္ထမင္းနဲ႕ ဆိတ္သားဟင္းကိုစား၊ ေရႊတိဂံုေစတီရဲ႕စေနေထာင့္က ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူကို ေရသပၸါယ္လိုက္၊ ဧကန္မုခ်စာေမးပြဲေအာင္ရမယ္။ အစရွိသျဖင့္ ဆရာဦးထြန္းျမတ္ဟာ ဒိုးဒိုးေဒါတ္ေဒါတ္ ေဟာတတ္တယ္။ ေမာင္ႏုတို႕လူစုဟာ ေဗဒင္ပညာကိုနားလည္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့အခုလိုဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ေလွ်ာက္ေဟာတာမ်ိဳးကို သိပ္ႀကိဳက္
တယ္။
   အဲဒီေနာက္ေမာင္ႏုဟာဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း   ဒိဗၺစကၡဳဆရာေက်ာ္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးနဲ႕ေတြ႕ရတယ္။ သူကလဲတစ္မ်ိဳးပဲ။ တစ္ျခားေဗဒင္ဆရာေတြလို ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႕ တြက္ခ်က္မေနဘူး။ သူ႕ကိုေမးရင္ သူ႕မ်က္စိကို ေရွးဦးစြာမွိတ္လိုက္တယ္။ (၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ မ်က္စိဖြင့္ျပန္ဖြင့္ၿပီးေဟာတာပဲ။ သူလည္းအေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
   အဲဒီပုဗၺဏွသုတ္ကို ေလ့လာၿပီးကတဲက ေဗဒင္အေပၚမွာ ကိုႏုရဲ႕စိတ္ဟာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုသိသိသာသာ ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေဗဒင္နဲ႕သူနဲ႕အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ဒီလိုျပတ္သြား႐ံုဘယ္က မလဲ။ သူတစ္သက္လံုးေဆာင္လာခဲ့တဲ့ရက္ရာဇာ၊ ျပႆဒါး၊ ၀ါရမိတၱဳဆိုတာေတြကို ေရးထားတဲ့ဒိုင္ယာယီကိုလည္း မေဆာင္ေတာ့ဘူး။ ဆံပင္ၫႇပ္ ခ်င္ရင္လည္း အားတဲ့ေန႕ေတြမွာ ၫႇပ္လိုက္တာဘဲ။ အရင္တုန္းကလိုေမြးေန႕ေသာၾကာတနင္းလာဆိုတဲ့ရက္ေတြကို မေရွာင္ေတာ့ဘူး။ မေရွာင္တဲ့အတြက္ ဘာမွ လဲမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်ပန္လက္ထက္မွာ သူ၀န္ႀကီးျဖစ္ တဲ့အခါ သူကမဖိတ္ရဘဲ ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး၊ ႏွစ္ဦး သူ႕အိမ္ကိုလာတယ္။သူ အေတြ႕မခံဘူး။ ေဒၚျမရီနဲ႕ သူ႕သားသမီးေတြကိုပဲ ေဗဒင္ေဟာၿပီး ျပန္သြားရတယ္။
   ဦးႏု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဦးႏုရဲ႕ရင္းႏွီး တဲ့မိတ္ေဆြေတြဟာ ေဗဒင္ဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဦးႏုဆီ သံုးေလးႀကိမ္ေခၚလာဘူးတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြေတြကို အားနာတဲ့အတြက္ ေဗဒင္ဆရာေတြကိုအေတြ႕ခံတယ္။ အိႏၵိယမွာ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္အရ လကၡဏာဆရာတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ေဗဒင္ဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဦးႏုေတြ႕ခဲ့ဘူးတယ္။ တစ္ခါမွာေတာ့ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ဦး ေဟာေနတုန္းဦးႏုက မယံုသလိုလိုျဖစ္သြားၿပီး ၿပံဳးမိသြားလို႕ ေဗဒင္ဆရာစိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ခဲ့ရဘူးတယ္။ သူ႕ဆီကိုလာဖို႕ သူကိုယ္တိုင္က ေဗဒင္ဆရာေတြကိုဖိတ္တာ။ သူကိုယ္တိုင္ေဗဒင္ဆရာေတြဆီကို သူ႕ကိုယ္စားတစ္ေယာက္ေလာက္လႊတ္ၿပီး ေဗဒင္ေမးတာမ်ိဳးေတြကိုပုဗၺဏွသုတ္ ေလ့လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဦးႏုမွတ္မိသေလာက္ တစ္ခါမွမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီလိုမလုပ္ခဲ့တာဟာေဗဒင္ဆရာေတြကို အထင္ေသးလို႔လဲမဟုတ္ဘူး။ ေဗဒင္ပညာကို အထင္ေသးလို႕လဲမဟုတ္ပါဘူး။ သူဘာမွနားမလည္တဲ့ ပညာတစ္ရပ္ကို သူ အထင္ေသးလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာဗမာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ေနၾကတဲ့၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခါတုန္းက   ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ေဗဒင္ေမးတဲ့အလုပ္ကို ဦႏုဘာျဖစ္လို႕မလုပ္သလဲ။ ပုဗၺဏွသုတ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္ကေကာင္းတာလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ႏုတ္ကေကာင္းတာေျပာေနတဲ့အခ်ိန္၊ စိတ္ကေကာင္းတာႀကံစည္စိတ္ကူးေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ အခ်ိန္ေကာင္းလို႕ေဟာထားၿပီးၿပီ။ အဲဒီတရားကို သိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ေဗဒင္ေမးတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ဖို႕မလိုေတာ့ဘူးလို႕ ဦးႏုဟာ႐ိုးသားစြာယံုၾကည္ေနတယ္။ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ေဗဒင္မေမးတာျဖစ္တယ္။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။
   ဒီလိုဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာဖို႕အတြက္ ဦးႏုဟာေဗဒင္ေမးၿပီး ေဗဒင္ဆရာေတြေဟာတဲ့အတိုင္း
၁၉၄၈ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၄)ရက္၊ မနက္(၄)နာရီ၊ မိနစ္(၂၀)အခ်ိန္ကို ဦးႏုလက္ခံခဲ့တယ္ဆိုတာ ဦးႏုျငင္းႏိုင္မလား။   ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။လြတ္လပ္ေရးေၾကညာရေအာင္ အခ်ိန္ေကာင္းေတြေရြးဖို႕အတြက္ ဦးႏုဟာဘယ္ေဗဒင္ဆရာကိုမွ မေမးခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႕ကိုယ္စားေမးေပးစမ္းပါလို႕လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာဖူးဘူး။ ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကိုလက္မွတ္ေရးထိုးဖို႕အတြက္ ဦးႏုဘိလပ္သြားတုန္း ဒုတိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္လက်ၤာနဲ႕ ဟသၤတဦးျမတို႕ ေဗဒင္ေမးၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုထံ သံႀကိဳးတစ္ေစာင္ ပို႕လိုက္တယ္။သံႀကိဳးထဲမွာ ေဗဒင္အရ ဇန္န၀ါရီလ (၄)ရက္နဲ႕ (၆)ရက္ဟာ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာရေအာင္ အခ်ိန္ေကာင္းေတြေရြးႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေကာင္းတဲ့ရက္ ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ရက္အနက္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ဟာ ႀကိဳက္တဲ့ရက္ကိုေရြးပါလို႕ ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဇန္န၀ါရီ(၄)ရက္ကို ေရြးရင္(၆)ရက္ကို ေရြးတာထက္ လြတ္လပ္ေရးကို(၂)ရက္ ေစာၿပီးရတယ္လို႕ ေတြးၿပီး ဦးႏုဟာ ဇန္န၀ါရီ(၄)ရက္ကို ေရြးလိုက္တယ္။

(ဃ)
    အဘရဲ႕လကၡဏာနဲ႕ ေမြးေန႕သကၠရာဇ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးလိုက္ပါတယ္။ ]]ကြၽန္ေတာ္က အဘရဲ႕
လက္၀ါးျပင္ ပံုစံကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သံုးဖို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာင္အႏွစ္(၂၀)(၃၀)ၾကာတဲ့အခါမွာ ဒီလက္၀ါးျပင္ဟာ အရမ္းရွားပါးသြားၿပီး အရမ္းတန္ဘိုးႀကီးသြားပါလိမ့္မယ္။ ေလ့လာခ်င္တဲ့ေနာင္လာ ေနာက္သားအတြက္ အရမ္းအေရးပါပါလိမ့္မယ္။ ရာဇယုဂ္နဲ႕ပတ္သက္လို႕ေလ့လာခ်င္သူေတြအတြက္ အေထာက္အကူျပဳပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သားစဥ္ေျမးဆက္အတြက္ သိမ္းထားခ်င္လို႕ပါ }}လို႕ ေျပာတဲ့အခါ-အဘက ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ၿပီး သူ႕လက္ပံုကိုႏွိပ္ခြင့္ေပးပါတယ္။

သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႕သကၠရာဇ္ကိုလဲေပးပါတယ္။    ကြၽန္ေတာ္ဇာတာဖြဲ႕ၿပီး၊ ဗဟုသုတအျဖစ္တင္ျပ
လိုက္ပါတယ္။ (၂၅-၅-၁၉၀၇)စေနေန႕၊ နံနက္(၈)နာရီ
(၁၉)မိနစ္(၁၁)စကၠန္႕၊ ၀ါးခယ္မဥဒယ။

    အဘဇာတာရဲ႕ထူးျခားခ်က္၊ လက္၀ါးျပင္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေဖာ္ထုတ္မေျပာေတာ့ပါ။ ေလ့လာလို႕ရေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးရတာပါ။
    အဘစိတ္ဆႏၵကို အဘေရးခဲ့တဲ့ ( ွေအကမိေပ ဘသမည ) ေခၚ ]]တာေတစေနသား}}ထဲက နတ္နဲ႕ေဗဒင္
အေပၚ၊ ထားခဲ့တဲ့အဘရဲ႕အယူအဆကိုလည္းေကာင္း၊ ခံစားခ်က္ကိုလည္းေကာင္း၊ စာဖတ္သူမ်ားသိထားရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။
    အဘရည္ၫႊန္းခဲ့တဲ့ ဒိဗၺစကၡဳဆရာေက်ာ္ဟာ ]]မႏၱာန္ေပါင္းခ်ဳပ္ }} စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးခဲ့ပါတယ္။
    အဘေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

                (ဆရာဒဂုန္ )                    ၇ .၁၁ .၂၀၁၀